«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός» γράφει στο «Πάνω σε μια χειμωνιάτικη ακτίνα» ο Σεφέρης, το ποιητικό σύμπαν του οποίου γίνεται οδηγός για την προσωπική διαδρομή του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στο ελληνικό καλοκαίρι. Δεν πρόκειται απλώς για ημερολογιακές καταγραφές (παρόλο που αυτή είναι η φόρμα στην οποία βασίστηκε). Είναι οι στάσεις και οι σταθμοί μιας ενατένισης στη συναισθηματική γεωγραφία της Μεσογείου, την οποία ο συγγραφέας επιχειρεί να απεκδύσει από τα φολκλορικά εγκώμια και να την αντικρίσει -όσο είναι δυνατόν – με ένα βλέμμα πρωτόγνωρο. Κι αν η λέξη δεν έχει κακοπάθει από την πολυχρησία: με μια ποιητικότητα, η οποία αντλεί από το αρχείο των ελλήνων ποιητών, του Βαλερύ, του Ρενέ Σαρ και άλλων, χωρίς να δηλώνονται εμφατικά οι αναφορές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή