Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη είναι, κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, μαζί με την «Ορέστεια» του Αισχύλου και τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή οι τρεις γωνίες του δραματολογικού ισοσκελούς τριγώνου. Στα 50 χρόνια που διακονώ τη θεατρική κριτική μου δόθηκε να δω στο θέατρο παιγμένες τις «Βάκχες» από διαφορετικής αισθητικής οπτικής σκηνοθέτες. Με την ευκαιρία που αυτή τη βδομάδα μια κυρία ελληνίδα σκηνοθέτις εισέρχεται στον στίβο να αναμετρηθεί με το αριστούργημα αυτό του Ευριπίδη θα παραθέσω αποσπάσματα από δικές μου θεωρητικές προσεγγίσεις: του 1973, του 1975, του 1977. Εκτιμήσεις του ανεξάντλητου κειμένου του μεγάλου τραγικού στις σκηνοθετικές προσεγγίσεις του Γιώργου Θεοδοσιάδη, του Σπύρου Ευαγγελάτου και του Καρόλου Κουν. Ο σκοπός αυτών των κειμένων είναι να λειτουργήσουν ως οδηγοί ανάγνωσης και να αφήσουν τον θεατή των νέων σκηνοθεσιών του έργου να κρίνει την πειθώ και το κύρος τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή