Ο αθλητισμός από την αρχαιότητα υπήρξε πεδίον δόξης λαμπρόν για τους άνδρες, απαγορευμένο στις γυναίκες.  Ωστόσο,  οι πρώτες φεμινίστριες του 19ου αιώνα αντέδρασαν εμπράκτως στην αντίληψη ότι ο κοινωνικός ρόλος των γυναικών θα πρέπει να εξαντλείται στο πλαίσιο της οικογένειας. Η Σταματία Ροβίθη από τη Σύρο, 35 ετών και μητέρα επτά παιδιών, και η Κερκυραία Μελπομένη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αντίδρασης για τον αποκλεισμό τους από τους πρώτους Ολυμπιακούς του 1896, διέτρεξαν  μόνες τους τη μαραθώνια ολυμπιακή διαδρομή, σε 5½ ώρες και 4 ½ ώρες αντίστοιχα, χωρίς να περιμένουν και χωρίς να λάβουν καμία αναγνώριση. Αντίστοιχες αντιδράσεις υπήρξαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία, με πρωτοβουλία της αθλήτριας Alice Milliat, διοργανώθηκαν γυναικείες ολυμπιάδες, οι «Ολυμπιακοί Αγώνες των Γυναικών», 1921-1936 (βλ. Ειρήνη Καμπερίδου, ΕΚΠΑ, 20/3/2013). Κατά την αρχαιότητα αντίστοιχοι γυναικείοι αγώνες, τα «Ηραία», ήταν αφιερωμένοι στη Θεά Ηρα, κάθε τέσσερα χρόνια, χωρίς να συμπίπτουν με τους ανδρικούς Αγώνες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή