«Ο,τι απειλείται δεν αποστρατιωτικοποιείται». Ορθόν. Αυτό είναι το πολιτικό επιχείρημα για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, στρατιωτικοποίηση που νομιμοποιείται (και) από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ (δικαίωμα αυτοάμυνας). Από την πλευρά της, η Τουρκία επικαλείται σειρά από νομικά επιχειρήματα για την αποστρατιωτικοποίηση ενώ αρνείται την ύπαρξη απειλής, έστω κι αν υπάρχει το casus belli και οι στρατιωτικές δυνάμεις στις μικρασιατικές ακτές. Αλλά όσο έγκυρα κι αν είναι τα ελληνικά επιχειρήματα δεν οδηγούν βέβαια σε κάποιο συγκεκριμένο πρακτικό αποτέλεσμα. Τα διαβάζουν όσοι τα διαβάζουν. Και η Τουρκία συνεχίζει την πολιτική και επιχειρηματολογία της όπως η ίδια τη διαβάζει στις Συνθήκες. Το ερώτημα είναι εάν μπορούμε στο ζήτημα αυτό να κάνουμε κάτι πιο δραστικό που εάν τουλάχιστον δεν φέρει πρακτικά αποτελέσματα, να φέρει την Τουρκία σε δύσκολη θέση. Γιατί το επιχείρημα λ.χ. ότι η Συνθήκη των Παρισίων (1947 – Δωδεκάνησα) είναι Res Inter alios acta, είναι μεν έγκυρο, είναι ωστόσο βέβαιο ότι δεν συγκινεί την Τουρκία ή κατανοείται από κάποιους άλλους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή