Ποια μεταρρύθμιση των επικουρικών συντάξεων: μαθαίνοντας από το παράδειγμα της Αυστραλίας

Κατά τις προσεχείς δεκαετίες, η Ελλάδα θα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες τριών τουλάχιστον εξαιρετικά δυσμενών τάσεων. Αυτές είναι, πρώτον, η γήρανση του πληθυσμού και η επιβράδυνση της αύξησης, αν όχι της μείωσης, του εργατικού δυναμικού θα συμπιέζουν τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανάπτυξης σε χαμηλά επίπεδα. Δεύτερον, άμεσα και έμμεσα, λόγω της στρεβλής διάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, η απασχόληση στον λιγότερο παραγωγικό δημόσιο τομέα θα αυξάνεται, καθιστώντας τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης ανέφικτη, με συνέπεια η βέβαιη ισοδύναμη απόδοση του κεφαλαίου να συγκρατείται σε μη διεθνώς ανταγωνιστικά επίπεδα και να αποθαρρύνονται οι επενδύσεις. Και τέλος, τρίτον, λόγω των εξελίξεων κυρίως στο Ανατολικό Αιγαίο, η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να επαναφέρει και να διατηρήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις της σε τεχνολογική αιχμή, όπερ σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι από μη δανειακές πηγές, λόγω του τεράστιου χρέους που έχει ήδη συσσωρευτεί. Υπό την πίεση αυτών των τάσεων, είμαστε βέβαιοι ότι η χρηματοδότηση εκ μέρους του κράτους των συντάξεων θα μειωθεί και οι πολίτες θα κληθούν σταδιακά να αναλάβουν την κύρια ευθύνη των συντάξεων για τα γηρατειά τους. Αυτή η εξέλιξη θα λάβει χώρα αναγκαστικά, ενώ είναι ζήτημα ελευθερίας και δημοκρατίας οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα να έχουν το κυρίαρχο δικαίωμα και την ευθύνη της διαχείρισης των επικουρικών τους εισφορών. Και τούτο γιατί, η πτώχευση του 2009 έκανε πασίδηλα φανερό ότι, αν οι έλληνες πολίτες είχαν και ασκούσαν αυτό το δικαίωμα, σήμερα ακόμη και οι πλέον αδαείς συνταξιούχοι δεν θα είχαν υποστεί τη συμφορά που τους βρήκε.