Η τεχνολογία, οι «μηχανές» και οι παγίδες που κρύβουν

Διαβάζουμε ότι το 60% των ευρωπαίων πολιτών ηλικίας 25-34 και το 56% αυτών ηλικίας 34-44 προτιμούν την αντικατάσταση μέρους των βουλευτικών εδρών από «αλγορίθμους». Χωρίς, ομολογώ, να είμαι βέβαιος τι ακριβώς αυτό σημαίνει, τα ευρήματα αυτά επιδέχονται μια διττή ερμηνεία. Πρώτον, αναδεικνύουν ένα ισχυρό ρεύμα απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, διαφαίνεται μια ισχυρή τάση στο κοινωνικό φαντασιακό, κυρίως ανάμεσα στις νεότερες γενιές, για «αναβάθμιση» της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) από ένα «εργαλείο» υποβοήθησης του ανθρώπου στις διάφορες παραγωγικές και κοινωνικές λειτουργίες σε ένα θεσμικά κατοχυρωμένο «όργανο» πολιτικών αποφάσεων. Με άλλα λόγια, η δυσφορία για το πολιτικό σύστημα να δώσει λύσεις και να παρέχει την απαιτούμενη αίσθηση ασφάλειας για το μέλλον επενδύεται σε μια νέου τύπου «ελπίδα»: τις «μηχανές». Προφανώς, αυτό δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει μια διάχυτη, ασύνειδη θα έλεγα, «αποδοχή» ότι οι μηχανές αυτές μπορούν να αφουγκραστούν τα προβλήματα, να παραγάγουν λύσεις ορθολογικές, λύσεις πάνω κι έξω από τις δυσλειτουργίες του πολιτικού «κατεστημένου» και βέβαια λύσεις δημοκρατικές. Δύσκολα θα σκεφτόταν κάποιος να αποδεχθεί, συνειδητά, λύσεις μη δημοκρατικές, τουλάχιστον στην ΕΕ. Και στη ρίζα μιας τέτοιας αποδοχής, μάλλον, είναι η εξοικείωση που έχουν οι νεότεροι με τους αλγορίθμους. Τους θεωρούν κάτι δικό τους. Ομως, τους αλγορίθμους τους αναπτύσσουν «θνητοί», με συγκεκριμένους στόχους, οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές πεποιθήσεις, που δεν συνάδουν, κατ’ ανάγκη, με τις αρχές της δημοκρατίας.