Είχα ρωτήσει κάποτε έναν παλιό αριστερό, από αυτούς που έζησαν τα πέτρινα χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου, γιατί τα μέλη του κόμματος έπρεπε, τότε, να υπακούνε σε κανόνες ακόμη και στην προσωπική τους ζωή, τις ερωτικές τους επιλογές και την ιδιωτική συμπεριφορά τους. Η ερώτησή μου πρέπει να του είχε φανεί αφελής. Για εκείνον, ήταν αυτονόητο πως «…ό,τι κάναμε, ό,τι λέγαμε αντανακλούσε στο κόμμα. Οι δικές μας απρέπειες θα ήταν λεκέδες στην ιδεολογική μας «σημαία». Και αυτήν έπρεπε να την κρατήσουμε καθαρή. Οντως, η ερώτησή μου ήταν χαζή. Αν μη τι άλλο, η απάντηση του σεβάσμιου φίλου μου αποτυπώνεται στα έργα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας όπου οι «της Αριστεράς και της προόδου» ακόμη και αν πρόκειται για χαρακτήρες δύσκολους, σκληρούς, συγκρουσιακούς, ιδεοληπτικούς, απόλυτους, είναι, κατά κανόνα, «ευπρεπείς» ήρωες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή