Τις πταίει;

Η τραγωδία των πυρκαγιών χτύπησε με φοβερή μανία ξανά την Ελλάδα αφήνοντας πίσω της ολοκληρωτικές καταστροφές σε πολύ μεγάλες εκτάσεις σε πολλά σημεία της χώρας. Πάνω από 550 εστίες μέσα σε μία εβδομάδα, από μικρές έως τεράστιες, αφάνισαν οικοσυστήματα, χιλιάδες ζώα, περιουσίες, υποδομές και, δυστυχώς, δεν έμειναν μόνο σε αυτά: πήραν και ανθρώπινη ζωή. Ετσι άλλοτε καλόπιστα, άλλοτε με δική τους ατζέντα, πολλοί συγκρίνουν τα φετινά γεγονότα με εκείνα στο Μάτι. Ωστόσο, δεν μπορεί να μη σημειώσει κανείς δύο δεδομένα: πρώτον, ότι το να συγκρίνει κανείς καταστροφές τέτοιου βεληνεκούς για να εξαγάγει και να χρησιμοποιήσει πολιτικά συμπεράσματα δεν είναι απλώς πρόχειρο και πιθανότατα έωλο αλλά είναι σκληρά ανήθικο απέναντι σε όσους τις υπέστησαν. Μετατρέπει τους ίδιους και το δράμα τους σε εργαλεία. Ειδικά όταν μιλάμε για νεκρούς εκεί είναι που ακόμα περισσότερο αυτή η «σύγκριση», από όποια πλευρά και αν επιχειρηθεί, στερείται παντελώς ήθους. Είναι απαράδεκτη η λογική «εσύ είχες τόσους νεκρούς, εγώ τόσους» και άρα το συγκριτικό συμπέρασμα είναι αυτό ή το άλλο. Το δεύτερο στοιχείο έχει επίσης σημασία: όποιος δεν μπορεί να δει καθαρά ότι το να μην υπάρχουν μαζικά νεκροί είναι το μόνο ευτύχημα σε όλο το κακό πολύ απλά θα έπρεπε να ντρέπεται. Αυτή η σπέκουλα επί πτωμάτων πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Και αφού γίνει πρώτα αυτό, πρέπει να γίνει και κάτι άλλο: να ανοίξει, επιτέλους, μια πραγματική συζήτηση για τις ευθύνες, που, και αυτή, να μην έχει σκοπό το να κερδίσουν τα κόμματα πόντους στην πολιτική σύγκρουση. Αλλά να επιχειρήσει να διαπιστώσει τι πραγματικά συμβαίνει και πώς μπορεί η κατάσταση να βελτιωθεί, ώστε όσο το δυνατόν να περιοριστούν οι κίνδυνοι για το άμεσο και όχι μόνον μέλλον. Κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει ριζικά και οργανωμένα. Και δεν το άλλαξε κανένας μέχρι σήμερα, ενώ όλοι είχαν την ευκαιρία. Ως εκ τούτου, κανένας δεν μπορεί να κουνάει το δάχτυλο.