Τον Αύγουστο του 1990, με τον Χρήστο Παπουτσάκη, εκδότη του περιοδικού «Αντί», πήγαμε δημοσιογραφική αποστολή στην τότε ακόμα κομμουνιστική Αλβανία – ή μάλλον στην Αλβανία της μετάβασης, αφού το καθεστώς Ραμίζ Αλία ήταν υπό κατάρρευση. Διασχίσαμε όλη τη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας ζούσαν σε συνθήκες πείνας, ώσπου κάποια στιγμή στον Νότο, σε ένα ελληνικό χωριό, μας πλησίασαν δυο παιδιά σε ένα καφενείο. Ηταν τα παιδιά του γιατρού, από τους ελάχιστους μη μειονοτικούς στο χωριό. Τα κεράσαμε και τα ρωτήσαμε το όνομά τους. Ο ένας, ο μεγάλος, λεγόταν Μαριγκλέν. Η ονοματοδοσία είχε γίνει από κρατική λίστα και το όνομά του ήταν σύνθεση των επωνύμων των τριών κεφαλών του μαρξισμού (του τρικέφαλου): Μαρξ, Ενγκελς (που προφανώς προφερόταν Ινγκελς), Λένιν.

Ο δεύτερος, ο μικρός, λεγόταν Γκερντ Μίλερ. Στο χωριό έπιαναν (με «νερά») ιταλική τηλεόραση – και ο Γκερντ Μίλερ ήταν ο μεγάλος σταρ της Μπάγερν Μονάχου και του γερμανικού ποδοσφαίρου. Ο γιατρός, ψάχνοντας πλέον στην προσωπική του αξιολογική λίστα, επέλεξε για τον γιο του το όνομα μιας φίρμας της μπάλας.

Αυτή η ιστορία ήρθε στον νου μου όταν έμαθα, χθες, για τον θάνατο του Γκερντ Μίλερ. Ενός από τους πιο συνεκτικούς μύθους του εικοστού αιώνα, που δεν τους γέννησε ούτε η πολιτική ούτε η τέχνη ούτε η επιστήμη. Αλλά το αθλητικό θέαμα.