Πολλές φορές η τύχη, η συγκυρία, η καθίζηση του ιστορικού χρόνου μας οδηγούν σε τέτοιου είδους παρεξηγήσεις και παρερμηνείες που αλλάζουν, συχνά ουσιαστικά, το νόημα και της ζωής και των αξιών της. Διαβάζω αυτές τις μέρες πως η αρχαιολογία μάς προίκισε με μια καθοριστική και, από μια σκοπιά, κατεδαφιστική πληροφορία. Αρχαιολογικό εύρημα μας πληροφορεί πως αυτό που για αιώνες θεωρήθηκε προικιό που μας κληροδότησε ο Πυθαγόρας ήταν γνωστό και εφαρμόσιμο χίλια χρόνια πριν στην ανθρώπινη μεσογειακή κληρονομιά. Δεν ευθύνεται, βέβαια, ο Πυθαγόρας, αν η παράδοση βρέθηκε στην πορεία της μπροστά σε μια εφαρμογή ενός θεωρητικού σκεπτικού που διαχειρίστηκε στην εποχή του ο Πυθαγόρας και δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες προγενέστερες να είναι λογικό να το χρωστάμε στον Πυθαγόρα. Τέτοια «λάθη» είναι φυσικό να γίνονται, όταν ο ιστορικός και ο προϊστορικός χρόνος, σε μια εποχή με ανύπαρκτα μέσα πληροφορίας και επικοινωνίας, είναι θολός και αποσπασματικός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή