«Προμηθεύς Δεσμώτης»

Πολλές φορές η τύχη, η συγκυρία, η καθίζηση του ιστορικού χρόνου μας οδηγούν σε τέτοιου είδους παρεξηγήσεις και παρερμηνείες που αλλάζουν, συχνά ουσιαστικά, το νόημα και της ζωής και των αξιών της. Διαβάζω αυτές τις μέρες πως η αρχαιολογία μάς προίκισε με μια καθοριστική και, από μια σκοπιά, κατεδαφιστική πληροφορία. Αρχαιολογικό εύρημα μας πληροφορεί πως αυτό που για αιώνες θεωρήθηκε προικιό που μας κληροδότησε ο Πυθαγόρας ήταν γνωστό και εφαρμόσιμο χίλια χρόνια πριν στην ανθρώπινη μεσογειακή κληρονομιά. Δεν ευθύνεται, βέβαια, ο Πυθαγόρας, αν η παράδοση βρέθηκε στην πορεία της μπροστά σε μια εφαρμογή ενός θεωρητικού σκεπτικού που διαχειρίστηκε στην εποχή του ο Πυθαγόρας και δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες προγενέστερες να είναι λογικό να το χρωστάμε στον Πυθαγόρα. Τέτοια «λάθη» είναι φυσικό να γίνονται, όταν ο ιστορικός και ο προϊστορικός χρόνος, σε μια εποχή με ανύπαρκτα μέσα πληροφορίας και επικοινωνίας, είναι θολός και αποσπασματικός.