Μοντέλο

Ο κανόνας είναι παλιός και μάλλον οικουμενικός: ο πρωθυπουργός πρέπει πάντα να μένει εκτός κάδρου κατά τη διάρκεια μιας κυβερνητικής κρίσης, μικρής ή μεγάλης. Στην ύστερη Μεταπολίτευση ακολουθήθηκε πιστά από τα περισσότερα επιτελεία, είτε μιλάμε για την περίοδο του νεοκαραμανλισμού, είτε για την πρώτη φορά Αριστερά. Η λογοδοσία – τυπική ή ουσιαστική – δεν ήταν ποτέ επιλογή για τον επικεφαλής ενός υπουργικού σχήματος, μια κι οι καραμανλικότεροι του Καραμανλή του νεότερου ή οι τσιπρικότεροι του Τσίπρα δήλωναν οφ δε ρέκορντ πεπεισμένοι πως το ισχυρό χαρτί των κομμάτων τους, το πρόσωπο του αρχηγού, δεν έπρεπε να τσαλακωθεί. Η τακτική των διαρροών για το πόσο εξοργισμένος ήταν εκείνος με τις αρρυθμίες, τα λάθη ή τις ολιγωρίες των υφισταμένων του κρινόταν ως η πιο ενδεδειγμένη εκ μέρους του αντιμετώπιση. Παρά την αποδεκτή απ’ όλους στο πολιτικό σύστημα κοινοτοπία του μοντέλου – και τα πρόσκαιρα δημοσκοπικά του οφέλη για τον περιλάλητο δείκτη της καταλληλότητας -, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το υιοθέτησε στην πρώτη κρίση που αγγίζει τον ίδιο πολιτικά.