O Ηρακλής Ανδύρας είναι, στην ουσία, ο δάσκαλός μου στη δουλειά της εφημερίδας. Διορθωτής της «Ελευθεροτυπίας», υπόδειγμα επαγγελματία, μας έμαθε να είμαστε ανήσυχοι, να φροντίζουμε την είδηση (ή το σχόλιο, γενικώς την ύλη του φύλλου) και ταυτόχρονα να φροντίζουμε τη γλώσσα. Ηταν βεβαίως άλλες εποχές, η εφημερίδα έπαιζε πολλαπλάσιο ρόλο απ’ όσο παίζει σήμερα στην ενημέρωση του αναγνώστη και στην καλλιέργεια του γλωσσικού αισθητηρίου – αλλά η δουλειά είναι δουλειά σε όλες τις εποχές. Κι η κοινή μας γλώσσα είναι ένα από τα σοβαρά αντικείμενα αυτής της δουλειάς.

Μετά τις μεγάλες φωτιές στην Αττική, στην Εύβοια και στην Πελοπόννησο (δεν είχε υπολογίσει την Κερατέα), ο Ηρακλής Ανδύρας μού έστειλε ένα μήνυμα για να σημειώσω, όπως ζητά, ότι εκτός από τα δάση καίγεται συχνότατα και η γλώσσα, σε όλα τα ΜΜΕ. Οι φετινές φωτιές, μου επισημαίνει, κάψανε «και τη Βαρυμπόπη (όπως λέμε Πόπη) και όχι Βαρυμπόμπη, όπως λανθασμένα αναφέρεται από όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα – και ακόμα ένα λάθος “καθιερώνεται”». «Ηταν το πρώτο λάθος μου ως διορθωτή!», σημειώνει στο σύντομο μήνυμά του – και καθόλου ευχαριστημένος δεν είναι που από άγνοια κι από αμέλεια μια ακόμα λέξη υποκύπτει στις διαθέσεις του συρμού: αποδομείται, για να μην κουράζονται όσοι βαριούνται να τη μάθουν σωστά.