πό τα έργα του αρχαίου δράματος χωρίς ξεκάθαρο το τραγικό στοιχείο, η «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη διαθέτει συγκίνηση και συναισθηματικές εκρήξεις, κάποιες κωμικές νότες, ένα είδος αγωνίας – suspense – και ένα «ευτυχισμένο τέλος» – happy end. Κυρίως όμως διαθέτει μία από τις πλέον συγκλονιστικές σκηνές της συνολικής εργογραφίας των αρχαίων ποιητών, εκείνη της αναγνώρισης των δύο αδελφών – της Ιφιγένειας και του Ορέστη. Μια αναγνώριση που γίνεται βήμα βήμα, λέξη λέξη και καταλήγει σε μια έκρηξη, θορυβώδη ή βουβή, αλλά σίγουρα αξιομνημόνευτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή