Ποια κλιματική αλλαγή;

Τουλάχιστον τη δεκαετία του ’60 γράφονταν κείμενα και ακούγονταν φωνές που έλεγαν πως κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ως τη στιγμή που δεν θα είναι όλοι ελεύθεροι, κανείς δεν μπορεί να είναι χορτάτος ενώ θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πεινάνε. Και δεν ήταν μόνο οι κομουνιστές που το λέγανε. Ζήσαμε για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι να ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Σε βαθμό που θα μιλούσε κανείς για μια σχετική πλειοψηφία κατοίκων του πλανήτη ότι ζούνε σε δύο επίπεδα, να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν για την ελευθερία όσων τη στερούνται, μαζί με το φαΐ, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν την ελευθερία και το φαΐ σαν να είναι όλοι ελεύθεροι και όλοι χορτάτοι. Χωρίς κανενός είδους προβληματισμό ή ενοχές ότι όσο περισσότερο διαμαρτύρεσαι για κάτι που στερούνται οι άλλοι ενώ ο ίδιος το απολαμβάνεις, διευρύνεις σε πρακτικό επίπεδο το χάσμα ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, εκείνων που στερούνται και των άλλων που απολαμβάνουν. Το όλο θέμα μοιάζει με την εξεικόνιση σε μια γιγαντιαία οθόνη τού προβληματισμού όσον αφορά την κλιματική αλλαγή που όλοι τη συζητούν με μεγάλο ενδιαφέρον και ανησυχία, αλλά κανείς δεν συμπεριφέρεται σαν να αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρός είναι ο κίνδυνος σε περίπτωση που η κλιματική αλλαγή παραμείνει μια προοπτική και δεν υπάρξει ως μια απτή πραγματικότητα.