Τι ωραία να ήταν αλήθεια! Να συνοδευόταν δηλαδή το αμερικανικό φιάσκο στο Αφγανιστάν από την άνοδο στην εξουσία των μετανιωμένων, των μεταμορφωμένων, των «ώριμων» Ταλιμπάν, που θα σέβονταν τις δημοκρατικές διαδικασίες, θα παρείχαν πλήρη δικαιώματα στις γυναίκες, θα άφηναν τα μέσα ενημέρωσης να λειτουργήσουν ελεύθερα και θα εργάζονταν για την ανάπτυξη αυτής της πολύπαθης χώρας χωρίς τη διαφθορά που χαρακτήρισε την τελευταία εικοσαετία! Θα δικαιωνόταν έτσι ο πρόεδρος Μπάιντεν για την απόφασή του να αποσύρει, έστω και με τον χαώδη αυτόν τρόπο, τα αμερικανικά στρατεύματα, θα διαψεύδονταν οι φόβοι των Αφγανών που εγκαταλείπουν πανικόβλητοι τη χώρα τους και θα ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δυστυχώς, τα πρώτα δείγματα γραφής του νέου καθεστώτος δεν είναι καλά. Την ώρα που ο αρχηγός των Ταλιμπάν παρουσίαζε ένα νέο πρόσωπο, κάνοντας την ύψιστη παραχώρηση να επιτρέψει ακόμη και σε γυναίκες δημοσιογράφους να του κάνουν ερωτήσεις, σε διάφορες πόλεις της χώρας ξεκινούσαν οι προγραφές, πολλαπλασιάζονταν οι απειλές και αποδεικνυόταν ότι το δίλημμα δεν είναι καν «φυγή ή υποταγή», όπως έγραψαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ», αλλά «υποταγή ή θάνατος». Λίγες ώρες αργότερα, άλλωστε, η πρώτη αντικυβερνητική διαδήλωση στο Κανταχάρ βάφτηκε στο αίμα.

Οι ελπίδες δεν έχουν χαθεί. Στους Ταλιμπάν, όπως σε όλα τα κινήματα, υπάρχουν διάφορες τάσεις, μπορεί να επικρατήσουν οι μετριοπαθείς. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί από μόνο του. Εστω και τώρα, η Δύση θα πρέπει να ξεκαθαρίσει ότι οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα έχει συνέπειες.