Δύο νεαροί κεραμίστες, γεννημένοι τη δεκαετία του ’80, ο Γιώργος Ψύχας και ο Μάνος Αρβανίτης, μιλούν στα «ΝΕΑ» για το νήμα της παράδοσης μιας τέχνης, με ρίζες στην απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού, που με τη σειρά τους πιάνουν για να παραδώσουν στις ακόμα νεότερες γενιές που ολοένα και περισσότερο επιλέγουν τη συγκεκριμένη μορφή δημιουργίας, έκφρασης και επικοινωνίας. «Ο,τι έχει να κάνει με τα χέρια έχει μια βαθιά σύνδεση με την αγάπη. Μαθαίνεις να αγαπάς και νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο που συμβαίνει με την τάση προς την κεραμική που καταγράφεται τώρα. Τα παιδιά γυμνάζουν τις αντοχές τους, την υπομονή τους, την επικοινωνία τους. Η κεραμική έχει περισσότερα υπέρ, συγκριτικά με άλλες τέχνες. Είναι αρκετά αντιστρεσογόνος διαδικασία», λέει ο 36χρονος Γιώργος που ξεκίνησε από τη Λιβαδειά, πέρασε από το Γεωπονικό και από την Αρχιτεκτονική Τοπίου και Αστικού Σχεδιασμού στη Δανία και, το 2013, παντρεύοντας τη γη με τη γεωμετρία, κατέληξε στην Αθήνα να μαθαίνει κεραμική από τη Βέρα Σιατερλή, για να φτάσει σήμερα να διδάσκει ο ίδιος σε ένα εργαστήριο, στο κέντρο της Αθήνας, σε νέους τα μυστικά του πηλού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή