Αν και είναι μόλις οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες της καριέρας του, ο Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης έχει προλάβει ήδη να μπει στα βιβλία με τους κορυφαίους όλων των εποχών.

Χρυσός ολυμπιονίκης στο Ρίο πριν από πέντε χρόνια και στο μεταξύ τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και άλλες έξι πρωταθλητής Ευρώπης!

Ομως για τον εβρίτη κολυμβητή η στιγμή στο Ρίο και η ώρα του εθνικού ύμνου ήταν το κάτι άλλο. «Ενιωσα μεγάλη ανακούφιση και είδα τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος αν έχει ψυχή και στηρίγματα από πίσω του» λέει με νόημα και περιμένει με ανυπομονησία τους αγώνες στην Ιαπωνία όπου θα συμμετάσχει στα 100 μ. ελεύθερο, στα 200 μ. μεικτή και στα 100 μ. πεταλούδα με στόχο να εμπλουτίσει τη συλλογή του στα μετάλλια.

«Ξεκίνησα την κολύμβηση από τα τριάμισι χρόνια μου για θεραπευτικούς λόγους. Ετσι καθιερώθηκε στη ζωή μου το κολύμπι. Ηταν το μοναδικό άθλημα που μπορούσε να βελτιώσει την αναπηρία που έχω και όλοι οι γιατροί μου συνέστησαν την κολύμβηση. Και έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι για το οποίο είμαι ευγνώμων» λέει ο πρωταθλητής μας, που παρακολούθησε φυσικά μετά μανίας και το κολύμπι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Βεβαίως είδα Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Κριστιάν Γκολομέεφ είναι ο έλληνας-πρότυπο. Η θέση που κατέκτησε ήταν κάτι το μοναδικό. Και η Αννα Ντουντουνάκη για τη δουλειά της και τη σεμνότητά της. Δεν τα παρατάει ποτέ», τονίζει, προσθέτοντας ότι έχει πρότυπα και αθλητές με αναπηρία για τη δύναμη της ψυχής τους.

Οσο για τα όνειρά του; «Οταν πετυχαίνεις έναν στόχο-όνειρο στη ζωή σου, βάζεις άλλον καινούργιο πιο δύσκολο! Αυτός για μένα είναι ένα μετάλλιο».