«Μου λείπουν οι φωτογράφοι που “σπουδάζουν” την τέχνη μας»

Υπάρχει στις φωτογραφίες του Πάολο Πελεγκρίν διάχυτη η αίσθηση του επείγοντος: της Ιστορίας ή των μικροϊστοριών που συμβαίνουν στον γνωστό, μα τόσο άγνωστο κόσμο μας. Η συμπύκνωση του δράματος – όχι με την καταχρηστική έννοια εδώ – μέσα σε ένα ασπρόμαυρο κάδρο, αυστηρά γεωμετρημένο όσο αυστηρή και ανελέητη είναι η πληροφορία πίσω από το στιγμιότυπο: ο θάνατος, η σύγκρουση, ο εκτοπισμός, η προσφυγιά, η ανέχεια. Αλλά όπως σε οποιονδήποτε «επίγονο» της ανθρωπιστικής φωτογραφικής παράδοσης (Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, Αντρέ Κερτέζ, Ρόμπερτ Κάπα), έτσι και οι εικόνες του 57χρονου φωτογράφου εμπεριέχουν την αισθητική του ντοκιμαντέρ, το κριτικό βλέμμα, την υποδόρια αναφορά στην κινηματογραφική τέχνη (με έναν από τους αγαπημένους του σκηνοθέτες, τον Ταρκόφσκι, όπως έχει δηλώσει παλιότερα).  Το πορτφόλιο που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο πλαίσιο του Athens Photo World προέρχεται από το λεύκωμά του «As I was dying». Φωτογραφίες, δηλαδή, από εστίες έντασης, όπως οι Ινδονησία, Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη, Αιθιοπία, Αϊτή, Λιβερία, το Αφγανιστάν, το Σουδάν, το Κόσοβο κ.ά. Για το μέλος του πρακτορείου Mαgnum η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση και γενικότερα η Μέση Ανατολή είναι ένας κόσμος χωριστά, όπως λέει και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Εκεί όπου επιστρέφει για να συγκεντρώσει μαρτυρίες και ντοκουμέντα ενός κόσμου σε κρίση.