Εμείς, τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ

Είχαν χοντρό κόκκινο εξώφυλλο, ασπρόμαυρες ξυλογραφίες για εικονογράφηση και, κάθε φορά που ένας καινούργιος τόμος έφθανε στα χέρια μου, ήταν σαν να έκοβα εισιτήριο για ένα ταξίδι σ’ έναν μαγικό κόσμο. Με τον μυστηριώδη και πρώιμα οικολογικά ευαίσθητο πλοίαρχο Νέμο και τον «Ναυτίλο» του, 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα ή πάνω στη μυστηριώδη νήσο, με την παρέα των καβγατζήδων που μπήκαν στην οβίδα, την οποία το διαστημικό κανόνι θα εκτόξευε από τη Γη στη Σελήνη, με την άλλη παρέα που ξεκίνησε από μια σχισμή του εδάφους στην Ισλανδία για ένα ταξίδι ως το κέντρο της Γης ή μ’ εκείνον τον 15ετή πλοίαρχο που κυβερνούσε μόνος ένα μεγάλο φαλαινοθηρικό. Εκείνες οι παλιές εκδόσεις του Ιουλίου Βερν – εκδόσεις Αστήρ – ήταν η πιο πολύτιμη συλλογή των παιδικών μου χρόνων. Και η απώλειά της – σε κάποια μετακόμιση πρέπει να χάθηκαν – πάντα με στενοχωρούσε. Μα ποτέ, νομίζω, δεν αναπόλησα εκείνα τα βιβλία όσο αυτό το πυρακτωμένο καλοκαίρι, αυτόν τον Αύγουστο που τον βομβαρδίζουν εικόνες και ειδήσεις φοβερές.