Η αναγκαία εγρήγορση

Υπάρχουν – ακόμα – αρνητές του Ολοκαυτώματος, η κλιματική αλλαγή δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Σαφώς μειοψηφική αλλά φωνακλάδικη και αποπροσανατολιστική, μια τέτοια άρνηση συγκροτείται από τη σύμπλευση ατόμων και ομάδων που κινούνται για την υπηρέτηση συμφερόντων ή από ιδεοληψία και φανατισμό ή από έναν κακώς νοούμενο αντικομφορμισμό. Στηρίζεται σε ελάχιστα επιστημονικά δημοσιεύματα (έναντι πολλών χιλιάδων που λένε το αντίθετο), στα έωλα επιχειρήματα ότι η θερμοκρασία πάντα αυξανόταν και ακραία φαινόμενα πάντα υπήρχαν (ποτέ όμως με τέτοια πυκνότητα, διαστάσεις, αυξητική τάση, αλληλοσύνδεση αιτίων και συνεπειών) και στις οπισθοδρομικές «σκέψεις» πως, ό,τι και να κάνουμε, προβλήματα θα υπάρχουν, ενώ το κόστος της αλλαγής πορείας θα είναι πολύ μεγάλο. Το εντυπωσιακό, και πρωτοφανώς αντιδραστικό, είναι ότι τέτοιος «λόγος» αρθρώνεται ακριβώς τη στιγμή που οι αποδείξεις, τόσο από την επιστήμη (Εκθεση Διακυβερνητικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή) όσο και από την ίδια τη φύση (άνευ προηγουμένου καύσωνες στη Μεσόγειο αλλά και στον Καναδά, πρωτοφανείς για την εποχή πλημμύρες στην Κεντρική Ευρώπη αλλά και στην Κίνα, πρωτόγνωρων διαστάσεων πυρκαγιές σε Καλιφόρνια, Σιβηρία, Ελλάδα, Τουρκία, Ιταλία, Αλγερία, Σκανδιναβία), είναι τόσο καταλυτικές.