Οι εξτρέμ κάνουν τη διαφορά

Τι ζητούσε τόσον καιρό ο κόσμος και τι καημό είχε βλέποντας την εκάστοτε ενδεκάδα του Ολυμπιακού; Πολύ απλά, εκτιμούσε πως στα «φτερά» η ομάδα ήθελε κάτι ακόμη καλύτερο σε σχέση με τους υπάρχοντες παίκτες. Αλλωστε, δεν πρέπει να λησμονεί κάποιος πως οι Ερυθρόλευκοι ήταν από τις πρώτες ελληνικές ομάδες που επένδυσαν τόσο επίμονα και με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία στα άκρα. Τι να θυμηθεί κάποιος; Τα δίδυμα των Μαυρογενίδη – Γιαννακόπουλου και Γεωργάτου – Τζόρτζεβιτς; Ακόμη και πιο πρόσφατα, όχι πολύ καιρό πίσω δηλαδή, έβλεπες από τη μία τον Ομάρ και στην απέναντι… όχθη τον Τσιμίκα, ποδοσφαιριστές με ικανότητα να λειτουργούν ως έμβολα. Πέρυσι υπήρχε ο Ανδρούτσος ή ο Λαλά και αριστερά το στοίχημα Ρέαμπτσιουκ και ο πολύπειρος Χολέμπας. Ναι, πήρε με άνεση τον τίτλο ο Ολυμπιακός, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και σαφώς πάνω από τον ανταγωνισμό, ωστόσο πάντα δεν λένε πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο; Ε, ήρθε η ώρα να πάει στην επόμενη πίστα η ομάδα και καταπώς φαίνεται, αυτό συμβαίνει. Για αρχή προέκυψε ο Ονιεκούρου. Μόλις πριν από ελάχιστα 24ωρα, ήρθε ο Λόπες. Αμφότεροι δεν χρειάζονται συστάσεις πολλές. Περιττεύουν. Τους γνωρίζει το ευρύ κοινό με ένα απλό γκουγκλάρισμα. Παρουσίες, καριέρα, βιογραφικό, επιτυχίες, τα πάντα. Και είναι ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός έκανε υπέρβαση ώστε να τους αποκτήσει, μολονότι δεν μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ κι αυτό συνεπάγεται λιγότερα έσοδα. Φαίνεται όμως αφενός η διάθεση της διοίκησης και αφετέρου η προοπτική της ομάδας, το όνομα δηλαδή που από μόνο του πείθει τα λεγόμενα «βαριά χαρτιά».