To 1999 ανακαίνισα το διαμέρισμα όπου έμενα στην πλατεία Εξαρχείων: τι ωραίο, λέγαμε όλοι, πολύ ωραίο, μπράβο. Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς, γυρίζοντας αργά το βράδυ, το σπίτι μου ήταν τυλιγμένο στις φλόγες. Και παρότι η Πυροσβεστική έφτασε αμέσως, καταστράφηκε ολοσχερώς· δεν έμειναν παρά οι εξωτερικοί τοίχοι και η οροφή. Κακοτυχία: απ’ ό,τι μου είπαν οι πυροσβέστες, η φωτιά οφειλόταν σε έκρηξη της τηλεόρασης η οποία ήταν σβησμένη, πλην όμως στην πρίζα και στην αναμονή. Αν είχα επιστρέψει νωρίτερα από τη βραδινή έξοδο ίσως να προλάβαινα το κακό. Καλοτυχία: η φωτιά δεν έκαψε ανθρώπους και δεν μεταδόθηκε στην πολυκατοικία -η πόρτα ασφαλείας και τα κλειστά παράθυρα (όπως είπα, ήταν χειμώνας) περιόρισαν τη φωτιά στο δικό μου διαμέρισμα. Χρειάστηκαν κάμποσοι μήνες για να ξαναχτιστεί και να επιπλωθεί· στη διάρκεια εκείνων των μηνών ζούσα νομαδική ζωή, φιλοξενούμενη, ενώ οι γείτονες με κοιτούσαν με καχυποψία: Παρ’ ολίγο να μας κάψεις!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή