Η διαγραφή του Κεν Λόουτς από τους Εργατικούς της Βρετανίας πέρασε στα ψιλά σε μια εβδομάδα με πιο σημαντικές ειδήσεις. Λειτούργησε όμως ως καμπανάκι για όσους το έχουν ξεχάσει: στη σοσιαλδημοκρατία οι διαγραφές δεν είναι ταμπού, ακόμα και όταν η ηγεσία κατηγορείται (δίκαια ή άδικα) για «εκκαθαρίσεις». Στην ελληνική Αριστερά, από την άλλη, τις αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Ποιοι διαγράφουν; Οσοι δεν μπορούν να διαχειριστούν την κριτική. Η πρακτική είναι συνδεδεμένη με την αυστηρότητα των κομμουνιστικών κομματικών δομών, η οποία στο παρελθόν σχεδόν πάντα συνοδευόταν από μια επώδυνη διάσπαση. Αλλωστε η γέννηση του πρώτου προγονικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ Εσωτερικού, προέκυψε από τις διαγραφές της 12ης Ολομέλειας. Στον πάλαι ποτέ Συνασπισμό, επομένως, για ευνόητους ιστορικούς λόγους αποστασιοποίησης, δεν υπήρχε αντίστοιχη πρόβλεψη διαγραφής στο καταστατικό με κεντρική απόφαση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή