Ο Λίβανος βυθίζεται και πάλι στο σκοτάδι, ελπίζοντας

Από τα πολλά μου ταξίδια στη Βηρυτό, αυτό που θυμάμαι εντονότερα είναι το πρώτο, μερικά χρόνια μόλις μετά το τέλος του εμφυλίου. Το ιστορικό κέντρο της πόλης ήταν κλειστό και κατεστραμμένο, στο μεγαλύτερό του μέρος απαγορευόταν η είσοδος, η δε εμπορικότερη τότε περιοχή της Χάμρα σε κάποια σημεία της δεν είχε πια οδόστρωμα και κάθε τόσο ορθώνονταν στη μέση του δρόμου φυλάκια του στρατού. Το πιο συγκλονιστικό, θυμάμαι, ήταν πως τα διαμερίσματα ή τουλάχιστον τα πλείστα από αυτά αντί για πορτοπαράθυρα είχαν μουσαμάδες. Είχα φτάσει αργά το βράδυ και ο ήχος των γεννητριών για το ρεύμα ακουγόταν παντού, καθώς η πόλη πάλευε με τις διακοπές στην ηλεκτροδότηση και τη χρόνια πια καταστροφή στις υποδομές της. Θυμάμαι ότι είχα αναρωτηθεί μήπως όσοι μου είχαν πει να μην κάνω αυτό το ταξίδι, είχαν δίκαιο. Δεν είχαν. Η Βηρυτός, αν και κατεστραμμένη ήταν μια συναρπαστική πόλη. Και έδειχνε να υπόσχεται στον επισκέπτη πως θα γινόταν και πάλι το Παρίσι της Ανατολής, όπως την έλεγαν πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, το ’75. Αυτό πίστευαν και οι κάτοικοί της, αυτό μου είπε και ο ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού δισκάδικου το οποίο εντόπισα τυχαία στην πρώτη πρωινή μου βόλτα και ο οποίος με μύησε στη μουσική των αδερφών Ραχμπάνι και τη φωνή της Φαϊρούζ πουλώντας μου CD φτιαγμένα από τη δισκογραφική τους στην Αθήνα, λόγω της κατάστασης.