Ποιος θα φανταζόταν πως ύστερα από 80 χρόνια θα είχαμε τις ίδιες φανατικές, απάνθρωπες αντιδράσεις για εκδηλώσεις του πολιτικού και του πολιτισμικού βίου πάνω σε θέματα φυλής και χρώματος των ανθρώπων. Ανεξάρτητα που ξεκινούσαν από τον Φασισμό και τον Ναζισμό ή τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Στη δεκαετία του ’30 που ανερχόταν στην Ευρώπη η φασιστική λαίλαπα κυνηγήθηκαν από μαινόμενα πλήθη, έξω από το Εθνικό Θέατρο, που είχε σκηνοθέτες τον Φώτο Πολίτη και τον Δημήτρη Ροντήρη, οι παραστάσεις του «Οθέλλου» (με τον Βεάκη) και του «Εμπόρου της Βενετίας» του Σαίξπηρ και «Του φτωχού τ’ αρνί» του Εβραίου Στέφαν Τσβάιχ. Σήμερα πυρπολούνται θέατρα στην Αλγερία και καταργούνται διάσημα Φεστιβάλ στο Ιράν. Πέρασαν τόσοι αιώνες από τον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ, αλλά και τους Σάυλωκ του «Εμπόρου της Βενετίας» και ως κύριο θέμα τους τη φυλή ή το χρώμα των ηρώων τους μας συγκινούν και μας δοκιμάζουν ως λαό, αλλά και ως άτομα για τη μεγάλη πολιτιστική κατάσταση και περιουσία: την Ανοχή!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή