Ηταν διακοπές αυτές;

Για λίγο, στην αρχή, ήταν. Μέχρι εκείνο το πρωινό (τρόπος του λέγειν, γιατί ήταν ήδη περασμένες 11…) που ξυπνήσαμε στη Σίφνο με τη μυρωδιά των καμένων στον αέρα και έναν ήλιο που όσο κυλούσε η μέρα γινόταν όλο και πιο μουντός, καθώς τον σκέπαζε το γκριζοκίτρινο σύννεφο που έφερνε ο άνεμος από τις πυρκαγιές στην Εύβοια και την Αττική. Πώς να κάνεις το διάλειμμα από την επικαιρότητα, που το ονειρεύεσαι έναν ολόκληρο χρόνο, όταν τη μυρίζεις στον αέρα που αναπνέεις; Δεν είχα τη διάθεση ούτε για το αγαπημένο μου θαλάσσιο σπορ, το οποίο είναι να σπάω τα νεύρα των κρετίνων που παίζουν ρακέτες μπροστά μου στην παραλία.