Για λίγο, στην αρχή, ήταν. Μέχρι εκείνο το πρωινό (τρόπος του λέγειν, γιατί ήταν ήδη περασμένες 11…) που ξυπνήσαμε στη Σίφνο με τη μυρωδιά των καμένων στον αέρα και έναν ήλιο που όσο κυλούσε η μέρα γινόταν όλο και πιο μουντός, καθώς τον σκέπαζε το γκριζοκίτρινο σύννεφο που έφερνε ο άνεμος από τις πυρκαγιές στην Εύβοια και την Αττική. Πώς να κάνεις το διάλειμμα από την επικαιρότητα, που το ονειρεύεσαι έναν ολόκληρο χρόνο, όταν τη μυρίζεις στον αέρα που αναπνέεις; Δεν είχα τη διάθεση ούτε για το αγαπημένο μου θαλάσσιο σπορ, το οποίο είναι να σπάω τα νεύρα των κρετίνων που παίζουν ρακέτες μπροστά μου στην παραλία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή