Εναντίον των ολοκληρωτισμών

Χθες, 23 Αυγούστου, ημέρα υπογραφής του Συμφώνου Χίτλερ-Στάλιν, γνωστού ως Συμφώνου Μολότοφ-Ριμπέντροπ, ήταν η θεσπισμένη από το 2008 Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Ναζιστικών και των Κομμουνιστικών Ολοκληρωτικών Καθεστώτων. Στην Ελλάδα, αυτή η ημέρα μάς αφήνει αδιάφορους. Ο κομμουνισμός εδώ θεωρείται «προοδευτική ιδεολογία», τα εγκλήματά του σχετικοποιούνται και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους (όπως θα έλεγαν διάφοροι διακεκριμένοι αλτουσεριανοί) είναι προσαρμοσμένοι σε αυτή την αμνησία. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2019, πλην της Αννας-Μισέλ Ασημακοπούλου, οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές της ΝΔ αρνήθηκαν να στηρίξουν το ψήφισμα της Ευρωβουλής που καταδικάζει τα εγκλήματα του ναζισμού και του κομμουνισμού – ψήφισμα που είχαν εισηγηθεί οι ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων, σχεδόν δηλαδή όλο το κομματικό φάσμα του Ευρωκοινοβουλίου. Κάπως έτσι, η αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό θεωρείται ακροδεξιά συμπεριφορά – και όσοι δέχονται να συζητήσουν τις δίκες της Μόσχας, τον Μεγάλο Τρόμο ή τα γκουλάγκ τα αποδίδουν στην αυταρχική στρέβλωση του Στάλιν και του σταλινισμού.