Κυριευμένος από μια αόρατη αρμονία, μια άσπιλη εσωτερική λευκότητα, ο ιεράρχης Νεκτάριος Αιγίνης – κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς – είχε το χάρισμα να μιλά και να τον ακούν. Ακριβώς όμως λόγω αυτής της αγνής φύσης του, ίσως και αφέλειάς του, έπεσε θύμα της ίντριγκας και των παγίδων των ανταγωνιστών του που τον φθονούσαν και τον ζήλευαν. Οπότε δεν κέρδισε ποτέ τη θέση που τύποις τουλάχιστον του άξιζε (η αναγνώρισή του ως αγίου ήρθε στη δεκαετία του 1960, πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή