Οπως έχουν παρατηρήσει οι προσεκτικοί αναγνώστες των απομνημονευμάτων και των ημερολογίων της Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο στρατηγικά σχεδιασμένος ρομαντισμός μεταξύ του θρυλικού ζεύγους της μεταπολεμικής γαλλικής διανόησης στοιχειώνεται από τη σκιά ενός τρίτου προσώπου, ενός φίλου. Τα πιο ακραία συναισθήματα διέγερσης που συνεπαίρνουν την Μποβουάρ δεν προορίζονται για τον Ζαν Πολ Σαρτρ αλλά για την Ελιζαμπέτ Λακουάν, τη λαμπερή, ευφυή και άστατη συμμαθήτριά της, την οποία η Μποβουάρ αποκαλούσε Ζάζα. Και της οποίας το όνομα η συγγραφέας του «Δεύτερου Φύλου» υπογράμμιζε με μαύρο ή καφέ μελάνι σε όλα τα ημερολόγιά της, φωτίζοντας όλα όσα την περιέβαλλαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή