Ευθύνη

Αν έπρεπε να συνοψιστεί η χθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας σε 167 λέξεις, θα αρκούσαν οι παραπάνω φράσεις των αγορητών. Το σταχυολόγημα δεν είναι μόνο ενδεικτικό της γραμμής που ο καθένας υπηρέτησε από βήματος. Φανερώνει και την κοινή τους αδυναμία: τη δυσκολία να διακρίνουν το όριο που χωρίζει την πολιτική αντιπαράθεση από τον καβγά με τσιτάτα για χάρη της τηλεθέασης ή των likes. Θα ήταν προφανώς ουτοπικό να περιμένει κανείς από ένα πολιτικό σύστημα σαν το ελληνικό να κουβεντιάσει μια συλλογική υπόθεση σε στοιχειωδώς συναινετικό κλίμα – και αφελές να θεωρεί πως ένας αρχηγός δεν δομεί το χειρόγραφο της κοινοβουλευτικής του ομιλίας πάνω στις δημοσκοπικές ανάγκες του κόμματός του. Από την άλλη, όμως, οι πολιτικοί ίσως χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη και για τον τρόπο που έχουν επιλέξει να συνδιαλέγονται – με ειρωνείες, αοριστίες και ντεσιμπέλ. Γιατί πριν φτάσουν να την αποδώσουν πίσω από τα εκλογικά παραβάν για τα μεγάλα οι ψηφοφόροι, έχουν καταλήξει να τους την καταλογίζουν καθημερινά αδιαφορώντας για τις μανιέρες της μεταξύ τους συζήτησης. Αφορά λίγους πια ποιος την έχει πιο μεγάλη την ατάκα.