Εχω χρόνια να ακούσω το τραγούδι σου. Μόνο όταν περπατάω και ξαφνικά με πλημμυρίζει ένα ζεστό αίσθημα, θυμάμαι ότι υπήρξες, ότι δεν είσαι ανάμνηση, αλλά τραγούδι και μάλιστα θαλασσινό. Είμαι τρομαγμένη, γιατί πριν από λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι έχω ξεχάσει τη φωνή σου. Κάποτε η ηχώ, δηλαδή η μνήμη, μάζευε τις φωνές μας, τα κομμάτια της αλλοτινής μουσικής, διάσπαρτα στο νου όπως στην ακτή τα κοχύλια. Ετσι, μέσα στο φως της αυγής μπορούσα να ακούσω ξαφνικά τη φωνή σου σαν να ήσουν δίπλα μου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή