Σέιμους Χίνι και Γιώργος Σεφέρης: μνημόσυνο μιας εκλεκτικής συγγένειας

Είκοσι δύο χρόνια πριν, ένα όμορφο απόγευμα του Οκτωβρίου του 1999, μπροστά από την κεντρική είσοδο της Widener, της μεγάλης βιβλιοθήκης του Χάρβαρντ, συναντούσα έναν επιβλητικό, σχεδόν ασπρομάλλη, μειλίχιο κύριο: ήταν ο Seamus Heaney, ο σημαντικότερος αγγλόφωνος ποιητής της εποχής του. Εντονο, μολονότι αδιόρατα αφηρημένο, το βλέμμα του σε καθήλωνε με την υποβλητική ευφυΐα του. Ακολούθησε μία πολύ ενδιαφέρουσα, για μένα, συζήτηση σε ένα κοντινό καφέ, όπου απέσπασα την υπόσχεσή του να μας μιλήσει τον επόμενο χρόνο για τον Γιώργο Σεφέρη, όπως του είχα προτείνει γραπτώς πριν κάποιους μήνες. Νεαρός επίκουρος καθηγητής τότε στο Χάρβαρντ, ήθελα να αποδώσουμε στον πρώτο έλληνα νομπελίστα ποιητή, του οποίου τα εκατό χρόνια από τη γέννηση θα εορτάζαμε το 2000, τιμή αντίστοιχη με το μέγεθος του έργου του. Ο Seamus, Ralph Waldo Emerson Poet in Residence τότε στο Χάρβαρντ, όπου είχε υπηρετήσει επίσης ως κάτοχος της Εδρας Ρητορικής «Boylston» (από το 1985 μέχρι το 1997), θα ήταν ιδανικός ομιλητής. Στην αρχή ήταν βέβαια διστακτικός. Τον Σεφέρη τον γνώριζε κυρίως ως όνομα, ως έναν σπουδαίο έλληνα ποιητή που είχε, όπως και ο ίδιος, τιμηθεί με το Νομπέλ, αλλά σχεδόν τίποτε περισσότερο, εκτός από κάποια του ποιήματα, όπως, τουλάχιστον, μου εμπιστεύθηκε.