Ανασχηματισμοί, πέλαγα και ξέρες

Αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοινώνει έναν ανασχηματισμό είναι ότι η ανακοίνωση συνοδεύεται από την παράλληλη επίκληση μιας κάποιας «νέας αρχής». Η ανάγκη για ένα «φρέσκο» ξεκίνημα είναι η νομιμοποιητική βάση κάθε ανασχηματισμού, αναδόμησης ή όπως αλλιώς μπορεί να σκεφτεί κανείς να ονομάσει το μοίρασμα της τράπουλας με τις θέσεις στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου. Αυτό όμως που δεν συμβαίνει ποτέ – αλλά ποτέ – είναι να μιλήσει κανείς για το τέλος που προϋποθέτει η δυνατότητα κάθε νέας αρχής: για να γίνει αυτή η αρχή, πρέπει κάτι να έχει φτάσει στο τέλος του. Τι είναι αυτό; Είναι η περίοδος της κυβερνητικής αισιοδοξίας: το διάστημα κατά το οποίο ένας πρωθυπουργός πιστεύει ότι η κυβέρνησή του εξακολουθεί να έχει τη δυναμική ή, τουλάχιστον, την αναγκαία αποδοχή που την οδήγησε αρχικά στην εξουσία. Και ενώ άπαντες ασχολούνται με το δεύτερο θέμα, της «νέας» αρχής και, κυρίως, με τα πρόσωπα που την επωμίζονται, περίπου ουδείς στέκεται στο πρώτο – στο ερώτημα του τι γίνεται με το πραγματικό πρόβλημα της κυβέρνησης: με τα αίτια που φέρνουν το τέλος της εποχής της κυβερνητικής αισιοδοξίας. Ξεχνούν δηλαδή ότι ουδέποτε γίνεται ανασχηματισμός όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά: είναι ο «φάρος» που φωτίζει τα αβαθή, τις ξέρες και, εντέλει, τα βράχια που έχει μπροστά της μια κυβέρνηση όταν αυτό το πέλαγος της αισιοδοξίας έχει μείνει πια πίσω της.