Η καραντίνα του άλλου

Και ξαφνικά, το ξύλινο παραθυράκι με το τζάμι που ενώνει το υπνοδωμάτιο και την εσωτερική σκάλα έγινε το πιο σημαντικό σημείο του διώροφου σπιτιού. Για την ακρίβεια, το μοναδικό σημείο επαφής – οπτικής και λεκτικής – των δύο πλευρών. Στη μέσα ο Θάνος, ετών 80, στην έξω η 70χρονη Νικολέτα με τα δύο παιδιά τους που επέστρεψαν στο πατρικό για ολιγοήμερες διακοπές μαζί με τα δικά τους (τρία) παιδιά, τα οποία είχαν ήδη χορτάσει αρκετές εβδομάδες φροντίδας από τους παππούδες και φιλιά και αγκαλιές και μεσημεριανούς ύπνους στον καναπέ μετά τη θάλασσα. Ο πρώτος ολομόναχος για δέκα ημέρες, εγκλωβισμένος στον – απαγορευμένο πια για οποιονδήποτε άλλο – πάνω όροφο. Οι υπόλοιποι μαζί, αλλά κάπως μόνοι και αυτοί. Με μάσκα στο σαλόνι, χωρίς τους αυθορμητισμούς που ήταν αυτονόητοι λίγες ώρες νωρίτερα αλλά με δισταγμό σε κάθε κίνηση. Με αυστηρά μοιρασμένους ρόλους: ένας για τον φούρνο και το μανάβικο, άλλος στην καθημερινή απολύμανση και πάει λέγοντας. Από το απόγευμα που ο πλήρως εμβολιασμένος Θάνος ανέβασε 39 πυρετό και που οι μπατονέτες μπήκαν εσπευσμένα σε επτά μύτες, όλοι τους βίωναν μια περίεργη μοναξιά. Οσο και αν είχαν το μυαλό τους στις ίδιες – παράταιρες με το ανέμελο καλοκαίρι – ανησυχίες. Πέφτει ή όχι ο πυρετός του; Αναπνέει φυσιολογικά; Εφαγε ή άφησε τον δίσκο μισογεμάτο στην κορυφή της σκάλας; Να πάρουμε και τον άλλο γιατρό, τον φίλο μας στην Αθήνα; Και ο απομονωμένος Θάνος με δικές του σκέψεις, ενδεχομένως τύψεις και ανησυχία για τον εαυτό του και τους δικούς του. Εκανε πάντως ό,τι μπορούσε για να δείξει στους αγαπημένους του όσα οι τοίχοι και το τζάμι ανάμεσά τους δεν επέτρεπαν. Ας πούμε για «καλημέρα», ένα βαζάκι έξω από την πόρτα του, δίπλα στο μπουκαλάκι με το οινόπνευμα, με τριαντάφυλλα ή γιασεμί από τις γλάστρες στο μπαλκόνι.