NON PAPER

Ο αποσυνάγωγος νεκρός

Αν, αν, αν… η Ιστορία είναι, εξ ορισμού, σε αντιδιαστολή με πάσης φύσης «αν». Το να σκεφτόμαστε όμως τις πιθανές εκδοχές της, μας κάνει να συνειδητοποιούμε την τυχαιότητα κάποιων γεγονότων και τις συγκυρίες που τα δημιουργούν. Ας πούμε, αν ο Ακης Τσοχατζόπουλος είχε πεθάνει όχι την Παρασκευή αλλά πριν από δεκαπέντε χρόνια, αν ο χρόνος των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας ήταν πιο βραδυφλεγής και ήμασταν σήμερα όπως το 2006, αν κάποιοι, το 2012, δεν απεργάζονταν την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ (ακόμη ή μάλλον κυρίως και μέσα από το ΠΑΣΟΚ), αν ο Ακης Τσοχαζόπουλος δεν ήταν τόσο άπληστος για πλούτη, εξουσία, φήμη, αν δεν ήταν επιρρεπής στη χλιδή και την επίδειξή της, αν το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν άφηνε χώρο για μίζες, «ημέτερους», δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι, αν, αν, αν, φανταζόμαστε τι θα γινόταν σήμερα. Ο θάνατός του θα ήταν ακόμη πρώτη είδηση σε μέσα και Διαδίκτυο, η φωτογραφία του θα κυριαρχούσε και τα αφιερώματα στη μνήμη του θα παράβγαιναν το ένα το άλλο σε αποθεωτική νοσταλγία. «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια».