Βουνά και λαγκάδια

Είσαι στο ημιορεινό καφέ με τα πόδια τεντωμένα μπροστά, το στόμα στο καλαμάκι και τα μάτια αφημένα πάνω στην υγρή έκταση. Οι εγκεφαλικές σου λειτουργίες εκτελούν προσομοίωση βλάβης κατά την οποία τίποτα δεν λειτουργεί, εκτός από μία ρουτίνα που τρέχει στο παρασκήνιο και σε καθησυχάζει, θυμίζοντάς σου ότι έχεις διψήφιο αριθμό ημερών μέχρι να ανοίξεις τον υπολογιστή. Και ακούς τον καφετζή να λέει ότι τον χειμώνα θα απαγορεύσει την είσοδο σε μπολιασμένους. Δεν αντιδράς. Παραμένεις Βούδας. Αν μιλήσεις θα γίνεις Κούδας. Ωστόσο η κουβέντα στο διπλανό τραπέζι συνεχίζεται με τον καφετζή σε συντονιστικό ρόλο. Και ακούς αυτά που διαβάζεις στο Facebook με την ίδια σύνταξη, αλλά την επένδυση της ντοπιολαλιάς. Τα μάτια σου αρχίζουν να πεταρίζουν, αισθάνεσαι ότι κάποια λαμπάκια ανάβουν στον μετωπιαίο λοβό, η πρόσθια κεντρική έλικα αρχίζει να κινείται και προσπαθείς να κρατήσεις υπό έλεγχο το κινητικό κέντρο του λόγου, κοινώς να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό. Φέρτε μου έναν γκουρού του διαλογισμού να του δείξω πώς γίνεται και να δω τι ψάρια πιάνει.