Τα χαμένα ρωσικά γράμματα της Τιφλίδας

Πάντα ζεστός αλλά συνήθως ευχάριστος, όπως και το υπόλοιπο καλοκαίρι στην Τιφλίδα, είναι ο Αύγουστος. Εν μέσω κορωνοϊού οι τουρίστες περιφέρονται αισθητά λιγότεροι και διακρίνονται ακόμα πιο εύκολα στα πλήθη. Οι περισσότεροι είναι Αραβες από τον Κόλπο, οι οποίοι εκμεταλλεύονται το καθεστώς επισκέπτη χωρίς βίζα το οποίο απολαμβάνουν εδώ, προκειμένου να γλιτώσουν από τα 45άρια και τα 50άρια των χωρών τους, οι δε υπόλοιποι, πέρα από κάποιους Δυτικούς, είναι όλοι Ρώσοι. Αυτό δε που σίγουρα κάνει εντύπωση στους τελευταίους ειδικά είναι εκείνο που προσέχει αμέσως και ο πολιτικά υποψιασμένος επισκέπτης της γεωργιανής πρωτεύουσας: τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς σε αυτή την πρώην σοβιετική πόλη όσο την κυριλλική γραφή και τη ρωσική γλώσσα. Δεν υπάρχει πουθενά πια. Και όταν λέμε πουθενά, εννοούμε πουθενά. Γραμμένα – διότι οι κάτοικοι τα μιλούν όταν πρέπει και είναι συνήθως μιας ηλικίας – τα βλέπει κάποιος μόνο σε υπαίθριες αγορές παλαιών αντικειμένων αλλά και σε φθαρμένα σοβιετικά βιβλία που δεν τα αγοράζει κανείς και που περιμένουν μόνιμα όσο και μάταια απλωμένα σε πεζούλια στις εξόδους του μετρό στην πλατεία Ελευθερίας, την κεντρική πλατεία της πόλης. Ονομάστηκε έτσι στα τρία χρόνια που έζησε η πρώτη Γεωργιανή Δημοκρατία του 1918 και η οποία έσβησε με την εισβολή του Κόκκινου Στρατού το 1921. Η πλατεία πήρε στη συνέχεια, στα χρόνια του Στάλιν, το όνομα του διαβόητου Λαβρέντι Μπέρια – Γεωργιανού της Αμπχαζίας στην καταγωγή – και μετά την εκτέλεσή του το όνομα του Λένιν. Με την ανεξαρτησία, οι κάτοικοι της έδωσαν ξανά το όνομα των τριών εκείνων χρόνων.