Ποια μεταρρύθμιση των επικουρικών συντάξεων: V-1

Τα εξαιρετικά αποτελέσματα για την Αυστραλία και τους Αυστραλούς από τη μεταρρύθμιση των επικουρικών συντάξεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στα οποία αναφερθήκαμε στα προηγούμενα άρθρα μας, προήλθαν σε κάποιο βαθμό από τη μεγάλη αποδοχή που της επεφύλαξαν πολίτες και πολιτικά κόμματα. Στην επιτυχία της σίγουρα συνέβαλε επίσης η κουλτούρα των Αυστραλών, η οποία δίνει έμφαση στην «ανάληψη της ατομικής ευθύνης για το κοινό καλό». Αλλά δεν έχουμε καμία επιφύλαξη να πούμε ότι η επιτυχία, εκτός από την πλήρη ιδιοκτησία της μεταρρύθμισης από τους Αυστραλούς, βασίστηκε σε δύο συμπληρωματικούς θεσμικούς πυλώνες. Τον έναν απ’ αυτούς τον εξηγήσαμε ήδη στο προηγούμενο άρθρο μας, Πρόκειται για τον θεσμό της ρύθμισης της αγοράς των επικουρικών συντάξεων, έτσι ώστε να λειτουργεί κάτω από τη συνεχή πίεση του έμπρακτου και του δυνητικού ανταγωνισμού. Ισχυριζόμαστε δε ότι επέδρασε καταλυτικά γιατί όλοι οι παράγοντες που κλήθηκαν να δραστηριοποιηθούν σ’ αυτήν την αγορά κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή ότι οι κανόνες ήταν δεδομένοι, ότι δεν επρόκειτο να αλλάξουν στο προβλεπτό μέλλον και ότι έπρεπε να γίνουν σεβαστοί ώστε να προκύψουν τα προβλεπόμενα αποτελέσματα. Αυτή η γραμμή πέρασε και παγιώθηκε με ιδιαίτερα εμφαντική κατοχύρωση και στον δεύτερο πυλώνα, ο οποίος δεν είναι άλλος από την καινοτομία της «ταξικής συναίνεσης» στα πλαίσια της διοίκησης του τυπικού Επικουρικού Συνταξιοδοτικού Ταμείου.