Τι τουρισμό θέλουμε;

Μετά την καραντίνα η μεγάλη αγωνία για τον τουρισμό ήταν εάν θα καταφέρει να πετύχει το 50% των επιδόσεων του 2019. Από τα μέσα του καλοκαιριού και μετά η αγωνία είχε διαφοροποιηθεί. Αφορούσε εάν θα αντέξουν οι υποδομές στις τουριστικές περιοχές ή όχι. Σε όλες τις δημοφιλείς περιοχές, οι υποδομές έφτασαν στα όριά τους. Σε κάποιες, ακόμα και στις «ναυαρχίδες» όπως η Μύκονος, τα ξεπέρασαν. Δίκτυα αποχέτευσης βούλωσαν. Νερό για κάθε χρήση εξαντλήθηκε. Η κατανάλωση ρεύματος έσπασε κάθε ρεκόρ. Δρόμοι προς παραλίες πλημμύρισαν από αυτοκίνητα. Τα πάρκινγκ στις τουριστικές αποδείχθηκαν εξαιρετικά μικρά για τον όγκο των επισκεπτών. Τα πλοία της ακτοπλοΐας και τα λιμάνια ακατάλληλα να σηκώσουν το βάρος μιας – συγκριτικά με το 2019 – μέτριας χρονιάς. Κυρίως οι κρατικές υποδομές της χώρας έδειχναν αδύναμες να ακολουθήσουν τις τεράστιες επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα. Τουρίστες Ελληνες και ξένοι έβγαιναν από τα καλοδιατηρημένα καταλύματα για μια βόλτα, ένα μπάνιο, ένα φαγητό και βρίσκονταν αντιμέτωποι με απίστευτη ταλαιπωρία.