Αν δεν υπήρχε η «υπόθεση Αποστολάκη», θα αφιερώναμε περισσότερες προβλέψεις για το άνοιγμα του Πρωθυπουργού προς τη λαϊκή Δεξιά. Προφανώς η σκιά που κινείται σαν «συνιστώσα» στο κίνημα των αντιεμβολιαστών και οι εξηγήσεις που απαιτεί η βάση για τη διαχείριση της φυσικής καταστροφής θεωρούνται απειλητικές. Θα είχαμε περισσότερο χρόνο για να συμβιβάσουμε τη δημοσίως εκπεφρασμένη άποψη ότι η κυβέρνηση τα κατάφερε στη μάχη της πανδημίας με την απομάκρυνση των «στρατηγών» της (οι προσδοκίες από την υπουργοποίηση της πνευμονολόγου Μίνας Γκάγκα φυσικά και ισχύουν). Αλλά ο χρόνος του ανασχηματισμού έμεινε παγωμένος στην υπουργοποίηση που δεν έγινε. Πέρα από τα διλήμματα υπάρχουν τα γεγονότα του Χάρολντ Μακμίλαν. Ο Ευάγγελος Αποστολάκης γνώριζε ότι δεν υπήρχε συναίνεση. Δέχθηκε το νέο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Φοβήθηκε την υποτιθέμενη οργή ενός 25%. Εκανε πίσω δείχνοντας ο ίδιος το μέτρο των δυνατοτήτων του. Ο Πρωθυπουργός, από την άλλη, ήθελε ενσαρκωμένο το δόγμα της περιβόητης συναίνεσης, αλλά βρίσκει μπροστά του τις εμφυλιοπολεμικές συστοιχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Τι δείχνει η εξίσωση Πλεύρης μείον Αποστολάκη συν τοξικότητα; Τις ενδεχόμενες συνέπειες για τον περιούσιο χώρο του Κέντρου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή