Ομολογία φθοράς

Είθισται οι ανασχηματισμοί να υπηρετούν μια ανάγκη ανανέωσης της κυβερνητικής εικόνας μέσα και από εσωκομματικές  ισορροπίες. Και πάντοτε, βέβαια, ο στόχος είναι να επιλύουν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα δημιουργούν. Αν υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα στον χθεσινό ανασχηματισμό, αυτό δεν έχει να κάνει με την περίπτωση Αποστολάκη και την ακύρωση ενός πολιτικού σχεδιασμού που στόχευε και στο υπογάστριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με το ντόμινο των αλλαγών να περιορίζεται ουσιαστικά στα υπουργεία Υγείας και Προστασίας του Πολίτη, η εικόνα που μένει είναι ότι επιχειρείται μια επανεκκίνηση σε πεδία που θεωρήθηκαν προβληματικά. Στο τέλος της ημέρας ο συλλογικός νους θα καταγράψει τις αντικαταστάσεις υπουργών ως παραδοχή αστοχιών – ως προς την πανδημία και τη διαχείριση των πυρκαγιών – και, συνεπώς, ως καταλογισμό ευθυνών. Από τη στιγμή που ο μέσος πολίτης θεωρήσει τις χθεσινές αλλαγές ως προσπάθεια να κλείσει ένας κύκλος φθοράς, είναι βέβαιο ότι αυτός θα παραμείνει ανοικτός…