Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα

Για τελευταία φορά αυτό το καλοκαίρι έδυσε χθες το απόγευμα ο ήλιος παίρνοντας μαζί του όσα εξωφρενικά χώρεσαν μέσα στον μήνα Αύγουστο και όσα πρωτοφανή σημειώθηκαν στο μεσοδιάστημα από το περασμένο καλοκαίρι, το πρώτο της πανδημίας. Καθώς χανόταν στον ορίζοντα και η τελευταία φλογερή κουκκίδα του, μια ομολογουμένως δύσκολη χρονιά για όλους έμπαινε στο αρχείο, με ελάχιστες ανέμελες στιγμές και πολλά τραύματα. Απώλειες αγαπημένων, απώλειες συνηθειών, απώλεια της προηγούμενης ζωής όπως την ξέραμε. Απώλεια σε παρθένα δάση και περιουσίες από τις καταστροφικές φωτιές που έκαναν στάχτη παρελθόν, παρόν και μέλλον για χιλιάδες συμπολίτες μας. Απώλειες μεγάλων καλλιτεχνών, όπως ο Τσάρλι Γουάτς και ο Δημήτρης Πολύτιμος. Συχνά και απώλεια της λογικής, όταν, για παράδειγμα, γυναίκες έπεφταν νεκρές από το δολοφονικό μένος ανδρών που συνήθως συνοδευόταν από τη φράση «θόλωσα». Ή όταν ιεράρχες με τα λόγια τους σκόρπιζαν τον θάνατο στο ποίμνιο, δηλαδή στους πολίτες από τα χρήματα των οποίων ζουν. Ή όταν υγειονομικοί, αντί να παρακινούν την κοινωνία να θωρακιστεί από τον φονικό ιό, παρέμειναν ανεμβολίαστοι σπεύδοντας στην «Επιχείρηση Ελευθερία» μόνο υπό την απειλή αναστολής εργασίας. Ή στην πλατεία Συντάγματος όπου οι πληγές από την οργή όσων αγανάκτησαν το 2011 είναι ακόμα ανοιχτές, όταν συγκρούονταν με την ΕΛ.ΑΣ., σώμα με σώμα, άνθρωποι που στα προτεταμένα χέρια τους κρατούσαν εικόνες αγίων και βιβλία με δικτάτορες.