Στις συζητήσεις για το νέο σύστημα επικουρικής ασφάλισης δύο εικόνες έχουν κυριαρχήσει. Η πρώτη είναι αυτή του «ατομικού κουμπαρά». Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εικόνα που έρχεται από μια εποχή που η αποταμίευση θεωρήθηκε η βασική εκδοχή οικονομικής σύνεσης και η κατεξοχήν έκφραση προνοητικότητας για το μέλλον, έστω και εάν αργότερα, στην εποχή της μεγάλης «φούσκας», χρηματοπιστωτικής αλλά και πολιτισμικής, κυριάρχησε η αντίληψη ότι είναι όχι μόνο εφικτό, αλλά και θεμιτό να κινείται κάποιος σε κατάσταση διηνεκούς υπερχρέωσης, με την αποταμίευση των προηγούμενων γενεών να λειτουργεί ως κρίσιμο «κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας» στην περίοδο της μεγάλης κρίσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή