Τώρα που φεύγεις Μίκη, νιώθω την ανάγκη να σου πω ένα πολύ μεγάλο «Ευχαριστώ», όπως είμαι σίγουρος θέλουν να κάνουν το ίδιο και πολλοί άλλοι της γενιάς μου καθώς και αυτοί που ακολουθούν. Οσοι κλάψαμε πολλές φορές ακούγοντας τα τραγούδια σου στη δικτατορία, όσοι φωνάξαμε με πάθος και περηφάνια, ανεβασμένοι στα καθίσματα γηπέδων και θεάτρων σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, «Λίγο ακόμη να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Οσοι ονειρευτήκαμε τα «κορίτσια της Ουτοπίας» ακούγοντας τα τραγούδια σου, τα αναρίθμητα κρυφά περιγιάλια της χώρας μας στις ατέλειωτες συννεφιές της Βόρειας Ευρώπης, όσοι θυμώσαμε με το άδικο – και όταν ακόμη ελπίζαμε ότι όλα είναι δυνατά. Οσοι ξαναβρήκαμε, ή πρωτοανακαλύψαμε, τους μεγάλους ποιητές της πατρίδας μας με τη βοήθειά σου. Για όλες αυτές τις πολλές και ανεκτίμητες στιγμές που μας χάρισες, ένα μεγάλο «Ευχαριστώ».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή