Μίκης, ο διακομματικός

Εγραψε μουσική σε αντίσκηνο της Μακρονήσου ή τραυματισμένος σε στρατιωτικά νοσοκομεία στον Εμφύλιο. Και μιλούσε πολιτικά με τις νότες. Ο Μίκης της πολιτικής είναι αδιαίρετος με τον Μίκη της μουσικής. Συχνά τα μουσικά του έργα έχουν πολιτική θέση. Και η πολιτική του στάση συχνά υπαγόταν σε ένα δικό του σχέδιο πολιτιστικής αναγέννησης. Από την τελευταία του επιστολή στον Δημήτρη Κουτσούμπα που υπενθυμίζει την κοινή σκέπη της ιδεολογίας του κομμουνισμού σε ό,τι έκανε και ό,τι αφήνει, ο Μίκης Θεοδωράκης πέταξε χθες, στα 96 του. Και συναντιέται πια με την Ιστορία, την οποία όμως έζησε και συνδιαμόρφωσε ενσώματα και μετά σε όλες τις νεότερες πτυχώσεις, στροφές και πυκνώσεις της. Ο Μίκης ανήκει σε όλους. Ομως δεν ήταν θολά πολιτικά ενωτικός. Αναζήτησε και πάλεψε για την ενότητα του λαού μας μέσω των αντιθέσεων και της σαφούς του στράτευσης. Συχνά επώδυνης για τον κάθε φορά πολιτικό αντίπαλο. Τόσο που ο τρόπος που από χθες τον οικειοποιούνται όλοι ή που όλοι πάλι θυμούνται τι τους πίκρανε από τις πολιτικές του επιλογές, τον σηκώνει ψηλά, τον κάνει να υπερίπταται των διαιρέσεων. Σαν επι-Μίκης, όπως τον έλεγε ο αγαπημένος του Μποστ.