Οικονομικές απειλές

Αν δεν είναι αυτό κανονικότητα δεν ξέρω τι είναι. Η καθημερινότητα αμέσως μετά τις διακοπές έχει και πάλι μετά από χρόνια πολλά θέματα από το παρελθόν. Θέματα που είχαμε μάθει να ζούμε χωρίς την ύπαρξή τους, καθώς αντιμετωπίζαμε άλλα μεγαλύτερα προβλήματα. Πώς να γκρινιάξεις την προηγούμενη δεκαετία για το πραγματικό σου εισόδημα, όταν το ονομαστικό σου μειώνονταν με τόσο επιθετικό τρόπο. Οταν συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις άδειαζαν τη μια τσέπη και οι φόροι την άλλη. Η ύφεση είχε νικήσει και την ακρίβεια. Ωστόσο, για όσους δεν θυμούνται, στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, το θέμα ακρίβεια ήταν ψηλά στην επικαιρότητα. Ηταν η εποχή που ο πληθωρισμός έτρεχε με διψήφιο ρυθμό και ο «πόλεμος» μεταξύ ιδιοκτητών και ενοικιαστών χαρακτηρίζονταν από καθημερινές εχθροπραξίες. Εκείνη την εποχή άλλοι παράγοντες του κόστους στέγασης ήταν «ρυθμιζόμενοι» κεντρικά. Το κράτος όριζε τις τιμές και τις διαδικασίες. Ο εκάστοτε υπουργός έκανε κουμάντο και έβαζε πλαφόν, πάγωνε ή και μείωνε τις τιμές κατά το δοκούν και οι κρατικές εταιρείες κοινής ωφέλειας γέμιζαν ζημιές. Ζημιές που στη συνέχεια πλήρωνε ξανά από την τσέπη του ο καταναλωτής, στον οποίο νωρίτερα του είχαν πει ότι τον προστάτευσαν από τις αυξήσεις των κρατικών εταιρειών κοινής ωφέλειας. Αυτή ήταν η οικονομία εκείνων των δεκαετιών. Αυτόν τον καπιταλισμό είχαμε. Κρατικοδίαιτο και υποκριτικό. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο παράδοξο, να έχουμε μονοπώλια χρεωκοπημένα.