«Να πάψει η αρχαιολογία να είναι ιερή αγελάδα»

«Καιγόταν» ο τόπος την ημέρα που αναζήτησα τον Θεόδωρο Παπακώστα στο τηλέφωνο. Και όση ώρα σχημάτιζα τον αριθμό του προσπαθούσα να εντοπίσω έναν χώρο δροσερό να του προτείνω για τη συνάντησή μας, δεδομένου ότι εκείνο το πρωινό το θερμόμετρο είχε ήδη «χτυπήσει» 42 βαθμούς Κελσίου και οι επόμενες ημέρες προβλέπονταν ακόμη πιο ζεστές. Η πληροφορία ότι ζει στη Θεσσαλονίκη και πως υπήρχε μόνο μία μέρα διαθέσιμη για τη συνέντευξη, καθώς την παρεπομένη θα έφευγε για διακοπές, ακούστηκε σαν δροσερή καλοκαιρινή μπόρα. Καμία μετακίνηση. Ολα θα γίνονταν από την ασφάλεια ενός δωματίου με κλιματιστικό. «Σκέφτεστε με αυτή τη ζέστη να κλεινόμασταν στο ασανσέρ και να μιλούσαμε για αρχαιολογία;» με ρώτησε παραφράζοντας το τίτλο του βιβλίου του «Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;» (εκδ. Key Books) που μέσα σε κάτι λιγότερο από δύο μήνες έχει φτάσει στην τρίτη ανατύπωση και τα 15.000 αντίτυπα. Απέφυγα να πάρω θέση. Οσο κι αν στις σελίδες του βιβλίου του μια «δύσκολη» για κάποιους και «βαρετή» για κάποιους άλλους επιστήμη, όπως η αρχαιολογία, είχε φορέσει ένα ποπ προσωπείο κι είχε όρεξη να συστήσει στους αναγνώστες τους ούγκανους προϊστορικούς ανθρώπους και τον Μεγαλέκο (ή Μεγκάλεξ αν προτιμάτε) ή να τους εξηγήσει για ποιον λόγο τα αγγεία της γεωμετρικής εποχής δεν είχαν ως διακόσμηση ούτε ένα «μπαρμπαδάκι», η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα – τουλάχιστον εκείνες τις ημέρες με το θερμόμετρο να δείχνει 43 βαθμούς Κελσίου – να τη συναντήσω με κλεισμένη σε έναν ανελκυστήρα, όπως οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας: δύο άγνωστοι άνδρες, που εγκλωβίστηκαν στον γυάλινο θάλαμο ενός εμπορικού κέντρου και μέχρι να πράξει τα δέοντα η Πυροσβεστική ο ένας πρόλαβε να διηγηθεί στον άλλο εν συντομία, με χιούμορ και παρεϊστικό λεξιλόγιο την ελληνική αρχαιότητα – «από τη βαθιά προϊστορία μέχρι το τέλος της» – τρώγοντας πατατάκια.