Kάθε νότα, κάθε συναυλία, κάθε στίχος του κουβαλάει µέσα του τον ηλεκτρισµό µιας προσωπικότητας που δεν ξεχώριζε την τέχνη από τη ζωή. Μίκης Θεοδωράκης, το σύµβολο µιας εποχής, µιας γενιάς. Το πνευµατικό παιδί της κοινωνίας του ’40 που, αντί να οχυρωθεί πίσω απ’ τις γρίλιες του γραφείου του και να κάνει τη µουσική του απόλυτα προσωπική υπόθεση, την πήρε και την κατέβασε στους δρόµους. Και τι µουσική! Ενας συνθέτης-φαινόµενο. Eνας χείµαρρος. Και δεν ήταν µόνο εκείνος που ταξίδεψε τη φωνή της καταπιεσµένης Ελλάδας στο εξωτερικό, δίνοντας νέο «σώµα» στην παράδοσή µας (και σ’ εµάς νέο ανάστηµα), ούτε (µόνο) ο εµπνευστής και δηµιουργός του έντεχνου. Ηταν και ο πνευµατικός οδηγός και σύµβολο µιας γενιάς που ονειρεύτηκε τον κόσµο διαφορετικά, έζησε διαφορετικά και τώρα, φεύγοντας εντελώς απ’ τον χάρτη, αφήνει έναν απόηχο που καλό θα ήταν να µη σβήσει εντελώς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή