O χείµαρρος Μίκης έχει ξεχυθεί και τρέχει σ’ όλο τον κόσµο. Δίνει συναυλίες σ’ όλη την υφήλιο µε ρυθµό τέσσερις τον µήνα. Η παρουσία του σε κάθε κράτος, σε κάθε ήπειρο, είναι ένα πολιτιστικό γεγονός µε πολιτική σηµασία. Μια µορφή που ταξιδεύει στον κόσµο χωρίς διαβατήριο.

Υπάρχει ένα ανέκδοτο περιστατικό, που αποτυπώνει αυτή την πραγματικότητα και συγχρόνως έχει την αίσθηση της αλληγορίας. Το αφηγείται η γραμματέας και συνεργάτιδά του στις εκδόσεις των έργων του, Δέσποινα Ζυλφίδου.

«Οταν ο Μίκης βγήκε από τον Ωρωπό και φυγαδεύτηκε στη Γαλλία, για ένα διάστημα δεν είχε διαβατήριο. Δεν σταμάτησε όμως τα ταξίδια στην Ευρώπη. Η αρχή έγινε, όταν περνώντας από τα σύνορα της Γαλλίας στο Βέλγιο και ψάχνοντας για ένα χαρτί που πιστοποιούσε την ταυτότητά του, ο τελωνοφύλακας τον αναγνώρισε και αυθόρμητα του είπε  “Δεν χρειάζεται ο Μίκης διαβατήριο για να περάσει τα σύνορα. Τα έχει καταρρίψει η μουσική του”. Ενας απλός υπάλληλος, πήρε την πρωτοβουλια και χωρίς να ρωτήσει τους ανωτέρους του έβαλε τη σφραγίδα ελέγχου στο εισιτήριο του κυνηγημένου τότε συνθέτη, αλλά τόσο αγαπημένου – όχι μόνο από τους κυνηγημένους.  Μια ποιητική διάσταση της πραγματικότητας, όπου η δύναμη της τέχνης του ανοίγει τους ορίζοντες και τα σύνορα χάνονται».

Είχε διανύσει εκατομμύρια χιλιόμετρα. Γερμανία, Σκανδιναβία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, Δανία, Ισπανία, Σοβιετική Ενωση και αργότερα Ρωσία, Γεωργία, Ουκρανία, Γιουγκοσλαβία και αργότερα Σερβία και Σκόπια, Τουρκία, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Κούβα, Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Αυστραλία, Νότια Αφρική, Νότια Αμερική, Χιλή, Αργεντινή. Κι όχι μόνο από μία φορά. Πολύ συχνά, διηύθυνε ο ίδιος στις συναυλίες του, που φρόντιζε και έδινε σε στιγμές ιστορικής σημασίας.  Στην Τουρκία, όταν η ελληνοτουρκική φιλία χλευαζόταν ως αφέλεια, ή ουτοπία. Στην Κούβα, όταν το παρατεταμένο εμπάργκο είχε απομονώσει τον Κάστρο από κάθε επαφή με ξένη προσωπικότητα. Στη Χιλή, όταν για πρώτη φορά ακούστηκε επισήμως το «Canto General». Στο Βελιγράδι, πριν παραδοθεί ο Μιλόσεβιτς στο δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών.

Ο πιο αναγνωρίσιμος, ο πιο οικείος μουσικός σε εκατομμύρια ανθρώπους, παρά τις τιμές που είχε δεχτεί, τις απίθανες, αναμενόμενες και απρόβλεπτες εκδηλώσεις αγάπης και θαυμασμού, είχε πάντα μιά αντίδραση «αθωότητας», που εκφραζόταν με το ιδιότυπο «ήσυχο» χιούμορ του. Μας καλόμαθε ο Μίκης. Μας έμαθε να ζητάμε πολλά από αυτόν.