Aν και στη συνολική δηµιουργία οι συνθέσεις του για τον κινηµατογράφο είναι µια µικρή ψηφίδα, η διεθνής ακτινοβολία τους και η δυναµική τους αφήνει το αποτύπωµά της µε 50 συµµετοχές σε ισάριθµες ταινίες και 33 σάουντρακ. Η εµπλοκή του στο σινεµά, που βγήκε από νωρίς εκτός συνόρων, έχει να κάνει µε σηµαντικές προσωπικότητες: Κώστας Γαβρά, Μιχάλης Κακογιάννης, Σίντνεϊ Λουµέτ, Αλ Πατσίνο, Ιβ Μοντάν, Ζυλ Ντασσέν, Aντονι Κουίν, Μελίνα Μερκούρη, Σοφία Λόρεν, Aντονι Πέρκινς, Ειρήνη Παπά, Σιµόν Σινιορέ κ.ά.

Οι πιο γνωστές μουσικές του ακούγονται στις ταινίες: «Ξυπόλητο τάγμα» του Γκρεγκ Τάλας, «Συνοικία το όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη, «Φαίδρα» και «The rehearsal» του Ζυλ Ντασσέν, «Ηλέκτρα», «Ζορμπάς», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Partizan» (1970) του Στόλε Γιάνκοβιτς, «Κατάσταση πολιορκίας» και «Ζήτα» του Κώστα Γαβρά, «Σέρπικο» του Σίντνεϊ Λουμέτ, «Ο κολοσσός του Μαρουσιού» του Μιγκέλ Λίζιν, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζίμα, «Εδώ Πολυτεχνείο» του Δημήτρη Μακρή, «Τα τραγούδια της φωτιάς» του Νίκου Κούνδουρου, «Κostas» του Πολ Κοξ, «Κάντο Χενεράλ» του Ακίμ Τσιρνέρ.

Οταν έκανε το σάουντρακ της ταινίας «Σέρπικο», του προτάθηκε να εγκατασταθεί στο Λος Αντζελες. Μια ακόμα επιλογή υπέρ της έμπνευσης, της τέχνης του. Σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» (7 Φεβρουαρίου 2000) αποκάλυπτε ένα ενδιαφέρον παρασκήνιο:

«Μου έδιναν ένα τεράστιο σπίτι χολιγουντιανών προδιαγραφών, αυτοκίνητο και άφθονα χρήματα, με την υποχρέωση να γράφω μουσική για έναν αριθμό φιλμ τον χρόνο. Στις διαπραγματεύσεις, που γίνονται σε πολυτελή εστιατόρια, παρίστατο και ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως δικηγόρος μου. Στην πραγματικότητα είχαμε προαποφασίσει την αρνητική απάντηση, όμως την καθυστερούσαμε – δεδομένου ότι ο Θόδωρος, ως καλοφαγάς, ήθελε να εξαντλήσει όλη την γκάμα των πανάκριβων εστιατορίων. Αλλά ήταν δυνατόν να αφήσω τον γάμο, δηλαδή τον αγώνα, και να πάω για πουρνάρια, δηλαδή στο Χόλιγουντ;».

Νεαρός, λίγο μετά τα είκοσι, γράφει για το θέατρο. «Οιδίπους τύραννος», ωδή για ορχήστρα εγχόρδων. Ηταν μια δύσκολη περίοδος. 1948. Εμφύλιος. Παράνομος στην Αθήνα. Δέκα χρόνια μετά θα γράψει το μπαλέτο «Αντιγόνη». Η σχέση του με το αρχαίο δράμα συνεχίζεται γράφοντας μουσικές για έντεκα παραγωγές. Τις εξής: «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή για το Εθνικό Θέατρο. «Αίας» και «Τρωάδες», σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, επίσης για το Εθνικό. Για τον θίασο της Αννας Συνοδινου γράφει τη «Λυσιστράτη», σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη. Ακολουθούν οι «Ικέτιδες» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου για το Εθνικό Θέατρο. Με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και τον Γιώργο Λαζάνη συνεργάζεται για τους «Ιππής» το 1979. Ακολουθεί η «Εκάβη» σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, με το Εθνικό Θέατρο. Με το Αμφι-θέατρο συνεργάζεται για την τριλογία «Ορέστεια» και τον «Προμηθέα Δεσμώτη» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Με τον Μίνω Βολανάκη συνεργάστηκαν για το ανέβασμα της «Αντιγόνης» σε δύο διαφορετικές παραγωγές – με τον θίασο της Αλίκης Βουγιουκλάκη και με το Εθνικό Θέατρο.

Επίσης, έκανε τη μουσική στις τραγωδίες «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια», που γύρισε για τον κινηματογράφο ο Μιχάλης Κακογιάννης.

Η δημιουργία του στο θέατρο έχει δώσει και τρεις λαϊκές τραγωδίες με τη δομή και τα χαρακτηριστικά της αρχαίας: «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» (1963). «Καρυωτάκης» ή «Μεταμορφώσεις του Διονύσου» (1985) και «Διόνυσος» (θρησκευτικό δράμα) (1985).

Δεν άργησε να προχωρήσει και σε όπερες. «Μήδεια» (1988), «Ηλέκτρα» (1995), «Αντιγόνη» (1996). «Παίρνω αυτό το ευρωπαϊκό είδος και το υποτάσσω. Τους δίνω τον μύθο της Αντιγόνης, της Ηλέκτρας, της Μήδειας. Τη γλώσσα την ελληνική. Βάζω τις μελωδίες μου, έτσι ας πούμε πονηρά, όπως έκανα με το μπουζούκι. Παίρνω τον ήχο τον ευρωπαϊκό, εννοώ και τη γραμματική και το συντακτικό και την αρμονία και την αντίστιξη, και τα βάζω στην υπηρεσία ενός μέλους ελληνικού, ενός στίχου ελληνικού», έλεγε στα «ΝΕΑ» (27 Απριλίου 1996).